Secili person ka një personalitet të veçantë. Secili ka humorin e tij dhe mbart marrëzinë e tij në një intensitet dhe frekuencë të ndryshme. Dhe si qenie shoqërore, njeriu ka nevojë për njerëz të tjerë që të mund të jetojë i lumtur dhe të krijojë momente.
Nuk është gjithmonë e lehtë të gjesh njerëz me të cilët të shoqërohesh dhe të kalosh mirë. Nëse po flasim për marrëdhënie apo miqësi. Secili prej nesh rritet në një mjedis të ndryshëm, me eksperienca të ndryshme dhe merr stimuj të ndryshëm, ndaj i percepton gjërat rreth tij në mënyrën e tij. Dhe kjo, sigurisht, është bukuria e kësaj bote dhe kontakti ynë me njerëzit. Mund ta imagjinoni sa e mërzitshme do të ishte jeta jonë nëse do të ishim të gjithë njësoj?
Nga ana tjetër, a duhet të jemi të njëjtë me miqtë apo partnerët tanë që të përshtatemi? Sigurisht që jo. Por duhet të ketë disa kritere që të paktën të kalojmë mirë dhe të mos zihemi për gjënë më të vogël.
Siç e kam shkruar dhe më parë “ne bëjmë pjesë aty ku mund të shprehemi lirisht” dhe në vazhdim dua të shtoj se ne i përkasim aty ku e kuptojnë humorin dhe çmendurinë tonë. Aty ku nuk bëhemi të keqkuptuar dhe mund të tregojmë anën më të çmendur të vetes, në një mënyrë të mirë, pa u parë çuditshëm.
Humori ka të bëjë edhe me IQ-në e çdo personi.
Pra, me njerëzit që kanë pak a shumë të njëjtin IQ, ne kuptohemi më mirë dhe bëhemi më të kuptueshëm. Kur ndajmë njohuri, përvoja dhe interesa të përbashkëta, kemi më shumë tema për të diskutuar dhe logjikisht më shumë gjëra të përbashkëta që do të na bëjnë të qeshim.
Nuk duhet të ndihemi keq kur humbasim miqtë ose kur ndjenjat tona romantike nuk janë reciproke. Nuk mund të shkojmë mirë me të gjithë. Është e pamundur. Ashtu siç nuk duam të gjithë në jetën tonë, disa njerëz nuk mund të na durojnë në jetën e tyre. Ata mund ta shohin humorin tonë memec ose tepër sarkastik, mund t’u duket çmenduria jonë e pavlefshme. Mund t’u përshtatet pak ose shumë mënyra se si duam. E njëjta gjë është e vërtetë nga ana jonë.
Nuk ka asnjë arsye për të luftuar për të ndërtuar marrëdhënie me njerëz me të cilët nuk jemi të pajtueshëm.
Vetëm deri në një pikë.
Deri në atë pikë sa të mos lëndohemi seriozisht ose të humbasim veten për të mbajtur dikë tjetër. Sepse nëse humbasim veten, atëherë asgjë nuk do të mbetet tek tjetri nga ajo që ai e donte fillimisht.
Jeta është momente. Dhe në një shoqëri që na ka zhytur në rutinë dhe mbijetesë, ne kemi nevojë për më shumë momente gëzimi dhe të qeshurash të ndërsjella. Ne kemi nevojë për më shumë çmenduri për të mos u çmendur fjalë për fjalë. Ne kemi nevojë për marrëdhënie që rrjedhin më lehtë sesa të vështira. Njerëz që duan të jenë pranë nesh dhe ta tregojnë atë, që na pranojnë ashtu siç jemi me të gjitha të mirat dhe të metat tona.
