Ajo që ndodhi me ju nuk ishte faji juaj. Nuk ishte diçka që ti kërkoje dhe sigurisht nuk ishte diçka që e meritoje. Ajo që ju ndodhi nuk ishte aspak e drejtë.
Ju mund të keni qenë një viktimë në përleshjen dhe në përplasjen e dikujt tjetër, mund të keni qenë në atë second, mund të keni qenë një kalimtar i pafajshëm, por jeni plagosur thellë.
Të gjithë jemi të lënduar nga jeta, disa prej nesh nga keq bërjet tragjike, të tjerët nga dhimbja e pa përpunuar dhe emocionet e margjinalizuara. Pavarësisht nga burimi, të gjithëve na jepet radha për të luajtur, edhe nëse nuk është loja jonë me fats.
Por ajo që nuk duhet të harrojmë është se edhe nëse diçka nuk është faji ynë, shërimi bie gjithmonë mbi ne – dhe në vend që të kufizohemi prej tij, ne mund të mësojmë ta shohim atë si një dhuratë të rrallë.
Shërimi është përgjegjësia jonë, sepse nëse nuk është, një gjendje e padrejtë bëhet një jetë që nuk e kemi bërë. Shërimi është përgjegjësia jonë sepse dhimbja e patrajtuar do t’u kalohet të gjithëve përreth nesh dhe ne nuk duhet të lejojmë që të ndodhë ajo që na ndodhi.
Shërimi është përgjegjësia jonë sepse ne kemi këtë jetë të vetme, këtë mundësi të vetme për të bërë diçka të rëndësishme. Shërimi është përgjegjësia jonë sepse ne duam që jeta jonë të jetë ndryshe dhe nëse presim që dikush tjetër ta bëjë këtë për ne, ndryshimi ndoshta nuk do të vijë kurrë. E vetmja gjë që do të fitojmë është varësia dhe hidhërimi.
Shërimi është përgjegjësia jonë, sepse ne kemi fuqinë të shërojmë veten, edhe nëse në të kaluarën na kanë bërë të besojmë se nuk mundemi. Dhe kjo është puna jonë, sepse kura nuk është të bëhemi siç ishim më parë, por diçka më e fortë, më e mençur dhe më e mirë.
Kur shërohemi, bëhemi njerëzit që gjithmonë kemi dashur të jemi. Ne jo vetëm që metabolizojmë dhimbjen, ne mund të bëjmë një ndryshim të vërtetë në jetën tonë, në familjet tona dhe në komunitetet ku jetojmë. Ne mund të ndjekim ëndrrat tona me më shumë liri.
Ne fitojmë fuqinë për të menaxhuar atë që na hedh jeta, sepse bëhemi të vetë-mjaftueshëm dhe të sigurt për veten tonë. Jemi më të gatshëm të guxojmë, të rrezikojmë.
Problemi është se kur vjen dikush tjetër dhe na bën diçka të keqe, ne shpesh rrimë duke pritur që dikush të marrë këtë dhimbje, këtë peshë. Shumë herë nuk arrijmë të kuptojmë se mësimet më të rëndësishme të jetës janë këto situata; ato na japin materialet e ndërtimit për të ndërtuar atë që duam.
