Më 1887, botanisti zviceran Dr. Moises Santiago Bertoni eksploroi pyjet e lindore te Paraguajit ku dhe vete zbuloj Stevia-n, një shkurre e cila arrinte 80 cm në lartësi.
Pak kohë pas botimit shkencor, thekson se, “Një pjesë e fletëve te Stevia-s pak milimetra katrorë, ishte e aftë për të prodhuar një ndjesi të ëmbël në gojë e cila zgjat për një orë dhe disa gjethe te vogla janë të mjaftueshme për të ëmbëlsuar një filxhan kafe ose një çaj të fortë “.
Në vitin 1931, kimistët franceze identifikuan glycosidet kryesore në Stevia-s që i japin shijen e ëmbël, Gjë bëri këto glycoside te veçanta shkencore dhe teknologjike, steviosidet me ëmbëlsi intensitet 250-300 herë të sheqerit dhe sheqer diabetik Rebaudioside A me fuqi 200-300 herë me e embel. Për këtë pikë theksoj se ëmbëlsimi potencial e një substance ndryshon me pastërti, temperatura, pH, prania e komponentëve të tjerë të ushqimit, etj
Rebukidozidi A dhe Steviosidi kanë një peshë molekulare të lartë (respektivisht 967.01 dhe 804.9) dhe prandaj nuk absorbohen nga tretja e zorrëve. Në të njëjtën kohë, njeriu nuk ka enzime të degradimit të këtyre substancave. Prandaj është e arsyeshme që nëse biokimia e njeriut mund të ndikohet nga këto substanca, kjo mund të bëhet vetëm nga metabolizmi i tyre në tretesin e zorrëve dhe jo nga thithja e tyre e drejtpërdrejtë.
Në të vërtetë, Rebuciadoside A dhe Stebiosidi janë metabolizuar nga flora e zorrëve njerëzore (kryesisht nga bakteriet) tek Steviole.
Stevioli mbetet i paprekur nga veprimi i mikroorganizmave të florës së zorrëve dhe ndjek rrugët e absorbimit dhe sekretimit.
Miratimi përfundimtar i glycosides Steviole për përdorim si një “sheqer diabetik” në Bashkimin Europian u botua në Gazetën Zyrtare të Bashkimit Europian më 12.11.2011
Siguria e Stevias, me performancë dhe kalori zero, por kryesisht origjina e saj natyrore, shpejt japë këtij sheqer diabetik një popullaritet të madh. Brenda pak viteve, dhjetra produkte të ushqimeve me Stevia, që e rrisin shumë më mirë , përfshin një sheqer diabetik sheqer përbashkët ose zëvendësuesit të njohur dhe kjo mund të jetë e vërtetë me një bazë, por me kusht të Stevias ka qenë krejtësisht të zëvendësuar sheqer përbashkët ose artificial të tjera por kjo ndodh rrallë në ushqimet e përpunuara, sepse Stevia ndryshojnë fuqishëm karakteristikat organoleptike (sidomos cilësi dhe shije) .
Këtu është historia e çokollatave “me Stevia”:
Konsumatorët marrin mesazhin përmes reklamave të këtyre produkteve, ata do të blejnë një çokollatë që përmban Stevia, dhe jo sheqer. Askund dhe kurrë nuk eshte dëgjuar në reklama televizive dhe vetëm fjale të shumta.
Çokollatat”Stevia” janë në thelb çokollata me një sasi të madhe të polioleve, të cilat mund të arrijnë 48 gram / 100 gram
Pra gjysma e çokollatës është polioli dhe Stevia? por Stevia ose më të mirë glycosidet Steviole nuk kalon shumën prej 0.005 gram. për 100 g. produkt ,Po mire e degjuat !!!
Polioli (ose alkole sheqeri) është një grup i absorbimit të ulët të karbohidrateve me trupin e njeriut, duke rezultuar në një pjesë nuk ndikojnë nivelet e sheqerit në gjak të tilla si sheqer i tavolines dhe për të mbajtur efikasitetin më të ulët kalorive (2.4 kalori në krahasim me 4 kalori per gram , përkatësisht). Këto substanca janë në gjendje për të zëvendësuar sheqerin në çokollatë me sukses, kryesisht për shkak të volumit që shtoni .
Ata që e teprojne me sasinë e konsumit të çokollatave të tilla dhe lloje të ndryshme të çrregullimeve gastrointestinale, sigurisht nuk duhet të fajësojnë Stevian, të cilat pothuajse nuk ekziston në këto çokollata , por polyols!
Efektet anësore që mund të ndodhin nga konsumi i shpeshtë i sasive të mëdha të polyols, që përfshijnë ç;rregullime gastrointestinale dhe acarimit të sindromi i zorrëve nervoze, kështu arsyes dhe duhet të përjashtohet kur zbatohet si protokoll relativisht e re “terapeutike” ushqyese për probleme të ndryshme gastrointestinale dëgjuar në emër të FODMAP.
Tani ju e dini që kur ju reklamojnë një çokollatë “Stevia” ata në të vërtetë i referohen një çokollate me poliole dhe gjurmë të Stevias, ndryshimi i vogël i të cilit në prodhimin kalorik nga një çokollatë klasike sheqeri, nuk justifikon në asnjë mënyrë dhe konsumin e shpeshtë.
