Veprimet tona shumë herë gjatë jetës sonë mund të dëmtojnë emocionalisht njerëzit e tjerë. Atëherë ndërgjegjja jonë, në përpjekjen e saj për të korrigjuar një situatë kaq të trishtuar, kërkon falje nga njeriu që u lëndua në mënyrë që ai vetë të mund të shpengohej.
Duke shkruar dhe lexuar rregullisht se si mund t’i falim të tjerët, është e rëndësishme të mësojmë të njohim gabimet tona dhe të kërkojmë falje kur është e nevojshme. Të kërkosh falje nga shumë është parë si një shenjë dobësie, pasi i tregon tjetrit anën tënde të prekshme. Në fakt, shumë e përshkruajnë atë si një veprim të kotë, pasi e keqja është bërë dhe nuk mund të korrigjohet.
Por e vërteta është se ai që kërkon falje ka bërë një punë të shkëlqyeshme: ai ka llogaritur më shumë për një individual tjetër në atë second dhe ka kapërcyer egoizmin e tij. Ai nuk heziton të përulet dhe të tregojë pendimin e tij praktik. Edhe nëse nuk mund ta kthejmë kohën në mënyrë që të mos mund të shkaktonim plagën emocionale, duke kërkuar falje i tregojmë personit tjetër që jemi penduar për atë që ndodhi dhe dëshirojmë të korrigjojmë të keqen.
Nëse personi tjetër nuk e pranon faljen, atëherë bëhet fjalë për veten e tij, ne bëmë përpjekje dhe patëm guximin të pranonim se ishim gabim. Dhe në atë second, kjo vetëdije na ndihmon të piqemi më shumë shpirtërisht dhe të bëjmë një hap më afër vetë-njohjes.
Kërkoni falje kur bëjmë një gabim dhe vërtet lëndojmë dikë. Nuk është turp, nuk është dobësi, nuk është mungesë e vetëvlerësimit. Eshtë një shenjë e një njeriu trim që mbështetet më shumë tek një njeri sesa egoizmi i tij.